kendimi eğilip yerden toplayamayacak kadar yoğun ağrılı ağzıma kadar aşkla dolu oluşum beni yeri doldurulamayacak bir yokluğa yerleştiriyor. ılık bir anımsamayla dağılıp parçalara ayrılıyorum. yüzümde saçlarını tarayan sancıların ifadesiziliği neden bu kadar zarif duruyor ?
içimde milyarlarca rüzgar gülü... sönmüyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder